De Elegie Van De Pandemictide
Vastenoverweging 19 – woensdag 23 maart 2022
2022, het jaar van de "Pandemictide" (zie beneden) en de oorlog in Oekraïne (met als kroon daarop de aanrijding in Strépy van het voorbije weekend), creëert op zijn zachtst gezegd, een alomgehoord aanvoelen dat dit jaar een ongewilde, verdiepte en verlengde vastentijd ons heeft overvallen. We wachten, en wachten, en wachten; maar zelfs met alle vaccins en volksgezondheidsmaat-regelen tegen Covid en alle vredesonderhandelingen tot in Turkije en Israël toe strekt de woeste wildernis zich uit tot aan de horizon. De tijd lijkt vooruit te gaan, en toch voelen zovelen zich vastgelopen.
Wat zou deze veertigdagentijd ons kunnen bieden – ons, een vermoeid woestijnvolk in een schijnbaar eindeloos seizoen?
Voel je je depressief (worden)? Ben je triest, gespannen, op zijn minst onrustig door alles wat er buiten onze controle om gebeurt? Als het je een troost kan zijn, het is niet de eerste keer dat de wereld deze spanningen in hun jaarlijkse veertigdagenvastentijd meemaakt. Denk aan de periode van de (wereld-)oorlo-gen, de periode van de gewelddadige reformatie in Europa in de 16de eeuw en aan wat de mensen overkwam in de veertiende eeuw tijdens de Zwarte Dood – dat is de pest, de ziekte die nog vele keren moorddadiger was dan Corona. Er werd toen bijvoorbeeld een totale isolatieperiode van quaranta giorni - veertig dagen - voorgeschreven aan alle schepen en mensen, bijvoorbeeld als ze de toenmalige Venetiaanse stad Dubrovnik (nu in Kroatië) binnen wilden varen. Een weetje: de woorden quaranta giorni (veertigdagentijd) zijn etymologisch afgeleid van een woord waarvan we nooit hadden durven vermoeden dat het zo alledaags zou worden als het vandaag is: quarantaine.
Om het even hoe je deze periode ook wilt beschrijven, hij blijft voor zelfs de meest-hardhuidigen onder ons ongemakkelijk. We hebben doorheen onze gewone zorgen, onze Covid-naweeën (en nieuwe -opstoten zoals de media vandaag weer zeggen) en de oorlogsstress nog steeds ons leven te leiden, nog steeds ons werk, ook en vooral voor de Heer, te doen. Er is zoveel waar ons om gevraagd wordt om standvastig in te zijn en zeker in te volharden: ons bidden en Bijbellezen, ons praktisch dienen van elkaar, onze wederzijdse aanmoedigingen en troost waar nodig, ons vasten als God dat op ons hart legt, en alle andere ballen die we gelijktijdig in de lucht proberen te houden.
Gelukkig hebben we Gods Woord dat ons ook vandaag, en in deze omstandig-heden, kan helpen. Bijvoorbeeld via Psalm 91 waar staat: “U bent mijn toevlucht, HEER. Als je mag wonen bij de Allerhoogste, zal het kwaad je niet bereiken, geen plaag je tent ooit treffen.” - Ps 91, 9-10.
Vanuit de hemel is ook jullie vrede van belang. God garandeert jullie dat Hij over jullie zal waken. Hij zal jullie gescheiden houden van het kwade, ook in deze omstandigheden. De dichter belooft, neen: Hij weet: “Hij zal je beschermen met zijn vleugels, onder zijn wieken vind je een toevlucht, zijn trouw is een veilig schild.” – Ps 91, 4
Tegen hoeveel winden beschermt God jullie/ons vandaag? Zijn vleugels zijn jullie/ons schild. Alleen weten jullie/wij dat vaak niet.
Een inbreker is op weg naar jullie huis, maar krijgt plots lekke band en geraakt niet tot bij jullie.
Een dronken chauffeur valt zonder benzine net voordat hij tegen jullie wagen zou botsen.
Ik weet dit niet, ik raad maar. Maar wat ik wel weet, is dat als God jullie Schild is, dat de vraag: ‘Waarom gebeuren er zo’n boosaardige dingen met ons?”, veroor-zaakt wordt doordat God misschien andere definities heeft voor ‘boosaardige dingen’ dan wij mensen.
God leest niet alleen jullie levensverhaal, Hij schrijft het met jullie mee. Alleen, Zijn perspectief is anders, en Zijn doel is duidelijk (voor Hem). God gebruikt strijd en moeiten om onze huid wat dikker, wat harder te maken. Om ons geloofsleven wat sterker te maken. En wat het allerbelangrijkste is, is dit: je zal nooit een uit-daging tegenkomen zonder dat Hij Zijn engelen naast je plaatst om je te helpen.
Ook als dat over corona gaat, ook als dat over geïsoleerd zitten gaat. Want:
“Hij vertrouwt je toe aan zijn engelen, die over je waken waar je ook gaat. Hun handen zullen je dragen, je voet zul je niet stoten aan een steen.” – Ps 91, 11-12
In een tijd waarin zekerheid wordt geprezen, nodigt de veertigdagentijd ons uit om in een tijd van onzekere onwetendheid: te vasten, te bidden, te belijden en te vergeven – met andere woorden: om samen met Jezus verder te reizen daar waar Hij ons tot nu toe gebracht heeft.
Wel, als je net als ik bent en nu een zegen kunt gebruiken in dit onstabiele seizoen van ons leven, lees dan deze woorden met mij:
“Moge de God die in Christus Jezus vlees aannam en deze wankele veertig dagen in Zijn tijd op aarde ook door-wandelde, met ons meegaan, ons leiden en ons steunen. Amen.”
(Dit is beneden:) Aan de North American Academy of Liturgy oordeelde een studiegroep van "Emerging Scholars" dat de officiële liturgische kleur van "Pandemictide" "chirurgisch maskerblauw" is. (Dit bedoelden zij als grap hé!)