VErbindinG
Het magazine van de VEG (Vrije Evangelische Gemeenten) dat probeert de lezers ofwel dichter bij de inzichten van God te brengen, ofwel hun praktische leven naar die inzichten te buigen, ofwel hen een eerste ontmoeting met Hem aan te bieden. De medewerkers komen van verschillende kerkelijke achtergronden en uit diverse leeftijdscategorieën. Ze streven naar rijkdom en wijsheid en diepgang wat betreft inhoud en vormgeving. Het blad verschijnt om de drie maanden. Bekijk hieronder een selectie uit de artikelen die verschenen zijn.
Hendrik Koorevaar neemt na veel vruchtbare jaren afscheid van de ETF
Een vreemde stilte is neergedaald over ons land, met een onzichtbare vijand op de loer: het coronavirus... Het voelt allemaal heel merkwaardig aan... De zekerheden waarop we bouwen, blijken plotseling breekbaar te zijn. Maar het geeft ook allerlei creatieve ruimte om op een andere manier actief te blijven... Met andere woorden: Afstand bewaren zonder afstandelijk te worden... Want het werk van de Heilige Geest gaat altijd door: lockdown of geen lockdown!
Bedenkingen over Elon Musk, de Microchip, de Evolutieleer en een doorgedreven Kapitalisme 
God weet dat we ons de voorbije Pasen misschien wat ‘leeg’ gevoeld hebben. Lege kerkgebouwen, lege stoelen, lege avondmaaltafel, lege projectieschermen… Maar Pasen roept in die leegheid dat God aan het werk is. De opstanding is een herinnering dat een ‘leeg’ graf een ‘vervulde’= een volle, hoop is.
s aan herinnerd en je ziet de ene maatregel na de andere komen.
Zo worden gezondheidswerkers heden ten dage genoemd. Zelf ben ik verantwoordelijk voor de planning van het Operatiekwartier van het Jessa Ziekenhuis in Hasselt, een complex met 24 operatiezalen in 2 campussen. Dat Limburg de zwaarst getroffen provincie van het land is, merken wij heel duidelijk. Al heel snel kregen we een toevloed van patiënten te verwerken, de top is ondertussen bereikt, maar de daling gaat traag. Ik heb 70% van mijn 140 teamleden moeten afstaan om bij te springen op de Intensieve diensten, waar corona-patiënten worden behandeld. Gezondheidswerkers voelen zich geen helden, ze doen hun werk, ze voeren uit waar ze voor opgeleid zijn (uiteraard met hier en daar de nodige opfrissingen en bijscholingen). Dat neemt niet weg dat heel wat verpleegkundigen en artsen helemaal buiten hun comfortzone moeten werken, hetgeen heel wat ongerustheid en stress geeft. 
VErbindinG, meer dan ooit hebben mensen dat nodig: verbinding, verbondenheid met elkaar. En dat ondanks - of misschien net omwille van - onze isolatie in onze eigen koten, onze angst om mekaar te besmetten, onze gedachten die soms wild rondvliegen en de zieken en de overlijdens waarmee we misschien persoonlijk geconfronteerd worden.
Commentatoren maken de balans op
Mijn naam is Marit. Ik werk als verpleegkundige in het Sint-Maria Ziekenhuis in Halle. Normaal werk ik op het Operatiekwartier maar vanwege de coronamaatregelen in ons ziekenhuis, gaan enkel nog dringende operaties door. Hierdoor zijn heel wat collega's vrij om op andere diensten te gaan helpen. En dus werd aan mij gevraagd om te werken op één van de vier corona afdelingen. En het is al een hele aanpassing geweest. De werkdruk ligt hoog. Dat ligt niet enkel aan corona maar vooral omdat ik enorm veel nieuwe informatie moet verwerken en toepassen. Patiënten zijn ernstig ziek en onzeker of ze gaan overleven. Families zijn bezorgd en kunnen hun geliefde niet bezoeken. Niet alleen mentaal maar ook fysiek is het zwaar werken. Gelukkig kan ik veel kracht putten uit gebed.