De Koning en het coronadal
Onlangs rapporteerden we over de Buurtbar van Beringen en hoe die handen en voeten geeft, ook en vooral aan ouderen, aan het evangelie. Eén van de medewerkers aan het project is Freddy Mantels. Hij vertelt hier over hoe de Buurtbar ook in deze tijden mensen dient. Blijkt dat de Alpha-cursus het ezeltje is dat de mensen helpt om de Blijde Boodschap te helpen begrijpen en aanvaarden.
Vanuit het BuurtBar project in Beringen zijn we dit jaar voor de derde keer gestart met een alpha-cursus. Op die manier hebben mensen die naar de koffiebar of activiteiten komen de gelegenheid om dieper door te praten over geloofs- & zingevingsvragen.
Op onze eerste samenkomst – in de tijd dat het woordje corona mij nog niet bekend was - opende ik het gesprek met de vraag: ‘Wat geeft zin en betekenis aan ons leven?’ En de antwoorden waren: partner, kinderen, kleinkinderen, werk, hobby, genieten.
Toen ze 3,5 jaar oud was, werd Liena geadopteerd uit India door een gezin uit Olen, nabij Herentals. Daar woont ze nu nog steeds. Ze had een fijne, zorgeloze jeugd met veel vrienden om haar heen. Toen ze tien was, ging ze met haar ouders en haar zus mee naar de evangelische kerk in Herentals. Aanvankelijk zei het geloof in Jezus haar niet veel. “Het was net voor mijn pubertijd. Ik had nauwelijks interesse, maar ik bleef toen toch vooral gaan om de vrienden te zien die ik er al maakte,” vertelt ze. Maar op een tienerkamp sloeg plots de vonk over. Door de vele christelijke jongelui die ze daar leerde kennen, leerde ze ook God op een persoonlijke manier kennen. “Sindsdien liet ik het geloof in korte perioden nog wel los, maar God liet mij gelukkig nooit los! Nu op mijn 40ste kan ik me geen leven zonder God meer voorstellen. Van alle vrienden is Hij de beste, trouwste en meest liefdevolle Vriend geworden.”
Het gaat goed met mijn ziel
Op onze materniteit, waar zo vaak veel drukte, gezelligheid en gelach te horen is, is er nu … stilte.
Een andersoortige zoektocht
Hoor jij me ook woeden, mij het C-beest?
Begin maart. Dat was het moment waarop het nieuwe coronavirus, COVID-19, zijn venijnige kop begon op te steken in België. Als studente in de Biomedische Wetenschappen had ik dan ook rechtstreeks te maken met deze problematiek, omdat ik op dat ogenblik enkele weken stage doorliep in het Universitair Ziekenhuis te Leuven. Overal werd er gesproken over het nieuwe virus: de verpleegkundigen die klaagden over een tekort aan mondmaskers, de studenten die zich zorgen maakten en de professoren die teleurgesteld waren omdat ze nu enkele befaamde congressen zouden moeten missen. 
Hoe dienen en 
Graag wil we in de VErbindinG weer eens even stilstaan bij dit oude boek. Hieronder leg ik nog eens uit waarom.